Είμαστε πραγματικά έτοιμοι για κάτι τόσο μεγάλο;

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=28402

Η κυβέρνηση άνοιξε πρόσφατα τη συζήτηση σχετικά με την αλλαγή του εκλογικού νόμου στην τοπική αυτοδιοίκηση, προτείνοντας την αντικατάσταση των παραταξιακών ψηφοδελτίων από ενιαίες λίστες υποψηφίων δημοτικών συμβούλων και την εισαγωγή ξεχωριστής λίστας υποψηφίων δημάρχων.

Παραμερίζοντας τη χρονική στιγμή που επέλεξε η κυβέρνηση να φέρει στο προσκήνιο αυτήν την αλλαγή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, χρειάζεται να δοθεί μια διαφορετική οπτική ως προς την ωριμότητα που προϋποθέτει μια τέτοια αλλαγή.

Η εφαρμογή μιας τέτοιας μεταρρύθμισης είναι θετική σε γενικές γραμμές. Και αυτό επειδή η γενική φιλοσοφία του νομοσχεδίου είναι να παραμερίσει την παραταξιακή νοοτροπία που επικρατεί μέχρι σήμερα στα δημοτικά συμβούλια, με όλα τα δεινά που αυτή έχει επιφέρει. Ουσιαστικά δίνεται η αφορμή να καλλιεργηθεί η δια-παραταξιακή συναίνεση σε θέματα που είναι αντικειμενικά ορθά και αυτονόητα, συστατικό που λείπει από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Από την άλλη, η κομματική νοοτροπία που επικρατεί στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν έχει αλλάξει πραγματικά. Δεδομένης αυτής της νοοτροπίας, μια τέτοια αλλαγή θα είναι πολύ βίαιη, με αποτέλεσμα πολλοί δήμοι να έχουν τον κίνδυνο να μείνουν ακυβέρνητοι, λόγω έλλειψης της άτυπης, πλέον, παραταξιακής πλειοψηφίας.

Κανείς δεν αμφισβητεί την αλλαγή που προωθείται επί της ουσίας. Η συζήτηση, όμως, πρέπει να εστιάσει και στο γεγονός ότι προτού εφαρμοστεί ένας τέτοιος νόμος θα πρέπει να υπάρξει μια σειρά άλλων μεταρρυθμίσεων που θα έχουν διασφαλίσει ότι πραγματικά έχουμε αλλάξει νοοτροπία και είμαστε έτοιμοι να λαμβάνουμε αποφάσεις με βάση το κοινό καλό και όχι τη «γραμμή» που επιβάλουν οι δημοτικές παρατάξεις.

Η λογική αυτού του νομοσχεδίου απαιτεί ένα επίπεδο ωριμότητας, καθώς προστάζει συναίνεση υπεράνω παρατάξεων. Δεν πρέπει να απορρίπτουμε τη λύση που προκρίνεται, το ερώτημα όμως είναι αν τη δεδομένη χρονική στιγμή το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία είναι πραγματικά έτοιμοι για να αποδεχθούν κάτι τόσο μεγάλο.

Οικοδόμημα πάνω στην άμμο

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=521760

Η παιδεία είναι ένας από τους τομείς που χρήζει ριζικών μεταρρυθμίσεων και απαιτεί μακροχρόνιο, διακομματικό και ενιαίο σχεδιασμό σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Τα αποτελέσματα από μια τέτοια μεταρρύθμιση θα είναι μακροπρόθεσμα και όχι άμεσα αντιληπτά.

Η κοινωνία και οι θεσμοί της, με προεξέχον το εκπαιδευτικό σύστημα, εκπαιδεύει παιδιά που φοβούνται να κάνουν λάθη, παιδιά που δεν ονειρεύονται και δεν έχουν όραμα. Έχουμε δομήσει ένα σύστημα που ωθεί τα παιδιά να επιλέγουν σπουδές με το κριτήριο της επαγγελματικής αποκατάστασης ή με το κριτήριο της πλήρους αξιοποίησης των μορίων που συγκέντρωσαν στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Οι ανάγκες της εποχής μας δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με εκπαιδευτικά συστήματα που επινοήθηκαν με βάση τις ανάγκες της περιόδου της βιομηχανικής επανάστασης. Σήμερα έχουμε ανάγκη από εξατομικευμένη παιδεία. Έχουμε ανάγκη από ένα σύστημα που θα δίνει αξία σε διαφορετικούς τύπους νοημοσύνης και θα προσφέρει σε κάθε παιδί ξεχωριστά τα θεμέλια που θα το οδηγούν στην επιτυχία.

Όπως υποστηρίζει ο Ken Robinson ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να βασίζεται σε ένα ισορροπημένο πρόγραμμα διδακτέας ύλης που θα δίνει ίση αξία στο γλωσσικό και αριθμητικό γραμματισμό, τις θετικές επιστήμες, τις ανθρωπιστικές σπουδές, τις τέχνες και τη φυσική αγωγή. Ένα σύστημα παιδείας που θα έχει ισορροπία μεταξύ της ευρύτητας και του βάθους γνώσεων, θα αναδεικνύει τις δημιουργικές δυνατότητες του κάθε μαθητή ξεχωριστά και θα τον υποστηρίζει να ανακαλύψει τα ταλέντα του.

Στόχος ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι ένας μαθητής να μαθαίνει εκούσια και όχι να αποστηθίζει με το φόβο των ποινών που μπορεί να του επιβληθούν. Κάθε μαθητής έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα και μαθησιακό στιλ. Η εξατομικευμένη μάθηση πρέπει να υποστηρίζεται από ένα σύγχρονο σύστημα εκπαίδευσης κάτι που είναι εφικτό να εφαρμοστεί σήμερα με τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Προς αυτή την κατεύθυνση υπάρχουν εφαρμογές από χώρες όπως η Σουηδία, η Νέα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη, η Αγγλία και κάποια τμήματα των ΗΠΑ.

Ο σχεδιασμός ενός τέτοιου μοντέλου πρέπει να ξεκινήσει από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και να συνδεθεί με τις μεταρρυθμίσεις στις επόμενες βαθμίδες. Οι αλλαγές δεν πρέπει να κινούνται στο πλαίσιο επιδιορθώσεων του υπάρχοντος συστήματος, αλλά στη δημιουργία ενός νέου εκ του μηδενός. Είναι ανορθόδοξο να γίνεται προσπάθεια να χτιστεί ένα σύστημα παιδείας, ξεκινώντας τις αλλαγές απ’ το θεσμό των πανελλήνιων εξετάσεων, φαινόμενο το οποίο παρατηρείται από τους εκάστοτε υπουργούς παιδείας, οι οποίοι ως εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αντιλαμβάνονται την αλλαγή του αριθμού των προς εξέταση μαθημάτων.

Σίγουρα η σχεδίαση ενός νέου μοντέλου παιδείας προς αυτή την κατεύθυνση θα δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα, τα οποία πρέπει να αναλυθούν και να επιλυθούν. Αυτό που αναζητείται είναι η διάθεση να ξεκινήσει ένας διάλογος προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, αλλά να κερδίσουμε χρόνο και να βάλουμε όσο πιο νωρίς γίνεται τις υποδομές για τη νέα Ελλάδα. Πρέπει πρώτα να διαμορφώσουμε τους θεσμούς μας, ώστε στη συνέχεια εκείνοι να διαμορφώσουν εμάς.

Το τίμημα της αποτυχίας είναι πολύ πιο βαρύ από αυτό της απραγίας. Τουλάχιστον, αν φέρουμε σήμερα την αλλαγή, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε την προοπτική να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα για την επόμενη γενιά.

Ο Κοραής υποστήριζε ότι η πολιτεία που δεν έχει βάση την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο και έχουμε υποχρέωση να μη στερήσουμε από τη νέα γενιά το δικαίωμα να βασιστεί πάνω σε ένα στέρεο οικοδόμημα.