Πολιτικοί του ΠΩΣ και του ΠΟΙΟΥ

Κυρίαρχη εικόνα της προεκλογικής περιόδου που διανύσαμε ήταν η έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών κ.κ. Καραμανλή και Παπανδρέου. Μία αντιπαράθεση που είχε σαν κύριο συστατικό τις ανούσιες ανταλλαγές φραστικών επιθέσεων. Τα κομματικά επιτελεία επέλεξαν ο πολιτικός λόγος που άρθρωσαν τα δύο μεγάλα κόμματα να είναι ανύπαρκτος και να περιοριστούν στα σκάνδαλα και στο ποιος είναι πιο «καθαρός».
Η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για την χώρα μας. Η οικονομική κρίση συμπίπτει με το ξέσπασμα μιας μεγάλης πολιτικής κρίσης. Μετά την αποτυχία των δύο κομμάτων εξουσίας, οι πολίτες είναι δύσπιστοι και αποφεύγουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Η αιτία της αποτυχίας βρίσκεται στα επιτελεία πολιτικού σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πρωταρχικός σκοπός τους είναι να συσπειρώσουν την κομματική βάση τους, θεωρώντας πως είναι το βασικό συστατικό της νίκης.
Ο πολιτικός λόγος είναι ελάσσων θέμα πλέον. Το μείζον είναι να ανέβουν οι τόνοι, ακόμα και αν το περιεχόμενο είναι ανύπαρκτο. Έχουμε κουραστεί να ακούμε πολιτικούς που διαπιστώνουν τα προφανή προβλήματα. Ο ρόλος του πολιτικού είναι να δώσει λύσεις. Ο ρόλος του είναι να μιλήσει για το ΠΩΣ θα λύσει το πρόβλημα και όχι ΠΟΙΟ είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι προφανές σε όλους, η λύση όμως όχι. Και αυτή χρειαζόμαστε.
Κανένα από τα κομματικά επιτελεία των δύο μεγάλων κομμάτων δεν επέλεξε η αντιπαράθεση να γίνει με βάση το πρόγραμμά του. Αυτό γιατί θεωρούν ότι η νίκη έρχεται με την συσπείρωση της ισχυρής κομματικής τους βάσης, επιλέγοντας την φραστική αντιπαράθεση για να την πετύχουν. Στην πολιτική, όμως, δεν υπάρχουν κομματικές βάσεις. Υπάρχουν πολίτες που θέλουν τα προβλήματα τους να λύνονται.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή χρειάζεται πολιτικούς που θα αφήσουν πίσω το παρελθόν, είτε αυτό τους ευνοεί ψηφοθηρικά είτε όχι, και θα κοιτάξουν μπροστά. Αυτό επιβάλλει η πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται μόνο με προτάσεις και πράξεις για όλα τα φλέγοντα ζητήματα που ταλανίζουν την χώρα.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης που θα άρει αυτή την κρίση και θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη στους πολίτες. Έχει ανάγκη από σωστές πολιτικές για να προοδεύσει. Δυστυχώς, οι περισσότεροι γνωρίζουν ποιες είναι αυτές αλλά οι αυστηρά δομημένοι ρόλοι της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στερούν την παραγωγή πραγματικής πολιτικής.
Η ευθύνη για αυτή την πολιτική κρίση ανήκει σε όλους μας. Σίγουρα, μεγάλο μερίδιο φέρουν τα κομματικά επιτελεία που συνειδητά δεν παρουσιάζουν πρόγραμμα για τον τόπο. Μερίδιο έχουμε και εμείς σαν πολίτες. Οι πολίτες επιλέγουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν. Με τα ισχυρά εργαλεία της ψήφου και της συμμετοχής είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ποιοι πολιτικοί μας αξίζουν. Οι πολιτικοί του ΠΩΣ ή του ΠΟΙΟΥ…;

Ο Γιώργος Παπανδρέου στο London School of Economics and Political Science (LSE)

Εφημερίδα: Πατρίς
http://www.patrisnews.gr/view.php?id=25959

Ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε την Δευτέρα 27 Απριλίου στο κατάμεστο Old Theatre του LSE, με θέμα “Προοδευτική Διακυβέρνηση: Η Ελλάδα και η νέα διεθνής τάξη”. Η έναρξη της εκδήλωσης έγινε με ένα πρόλογο του διευθυντή του Ελληνικού Παρατηρητηρίου (Hellenic Observatory) Kevin Featherstone, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι αρθρογραφεί συχνά στην Κυριακάτικη Καθημερινή. Αφού έκανε μια μικρή αναδρομή στους Έλληνες πολιτικούς που έχουν έρθει στο LSE, καλωσόρισε τον κ. Παπανδρέου στο βήμα.
Το κύριο θέμα που επικράτησε στην ομιλία του κ. Παπανδρέου ήταν η αλλαγή του πολιτικού συστήματος που θα επαναφέρει την πίστη στην κοινωνία μας, καθώς και η ανάπτυξη του οράματός του να κάνει την Ελλάδα παγκόσμιο πρότυπο δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Ο κ. Παπανδρέου, που κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το LSE το 1977 στην Κοινωνιολογία της Ανάπτυξης, αφού ευχαρίστησε τον Kevin Featherstone που του έδωσε την ευκαιρία να ξανά βρεθεί στο LSE, ξεκίνησε την ομιλία του με αναφορά στη νέα γενιά, λέγοντας πως την κατανοεί απόλυτα και έχει δίκιο να νοιώθει απεγνωσμένη και να διαμαρτύρεται.
Συνέχισε με μια αναδρομή στα πεπραγμένα της ΝΔ μετά την ανάληψη της εξουσίας το 2004. Τόνισε την αγανάκτηση των Ελλήνων για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, που στο παρελθόν διοργάνωσε τους ασφαλέστερους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπήκε στην Ευρωζώνη και υποστήριξε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σήμερα η Eurostat αποδεικνύει με αριθμούς την κακή κατάσταση της οικονομίας, με το αυξημένο έλλειμμα και τον αυξημένο αριθμό ανέργων. Η διαφθορά, η εξάρτηση της δικαιοσύνης από το Κράτος και το σύστημα παιδείας οδηγούν πολλούς Έλληνες να αναζητούν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Τον Δεκέμβρη που πέρασε πολλοί κατέβηκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν, διευκρινίζοντας ότι οι ταραξίες που είδαμε στις τηλεοράσεις είναι μια μειονότητα και δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των διαδηλωτών.
Όπως τόνισε, έχουμε τη γνώση και τα χρήματα να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Μπορούμε να έχουμε καλύτερη παιδεία και με τους υπολογιστές των 100 δολαρίων να γεφυρώσουμε το ψηφιακό χάσμα. Όσο αναφορά τον τομέα της υγείας υπογράμμισε ότι είναι εφικτό να αντιμετωπίσουμε τις πανδημίες. Τα λεφτά που δόθηκαν στην διάσωση του τραπεζικού συστήματος μπορούσαν να είχαν δοθεί για την αναβάθμιση της ποιότητας της υγείας που παρέχεται στους πολίτες. Ωστόσο μετά το τέλος της ομιλίας του, ρωτήθηκε αν υποστηρίζει ότι δεν έπρεπε να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα, όπου υποστήριξε ότι αυτά τα χρήματα έπρεπε να είχαν σκοπό να στηρίξουν τον πολίτη και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και όχι να τους επιβαρύνουν φορολογικά καλύπτοντας τις τρύπες των τραπεζών.
Τόνισε πως το σύνθημα, που είχε χρησιμοποιήσει ο Ομπάμα στην προεκλογική του εκστρατεία, “Ναι, μπορούμε (Yes, we can)” έχει ουσία. Η κρίση ήταν αφορμή για να βρεθούν τεράστιοι οικονομικοί πόροι, οι οποίοι όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν στην κοινωνική προστασία, στην παιδεία και στην πράσινη ανάπτυξη. Έκανε λόγο για ανάγκη ανάπτυξης πιο ευαίσθητων δημοκρατικών συστημάτων, αφού και ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός απέτυχαν. Στο σημείο αυτό έκανε σύγκριση της πτώση του τείχους του Βερολίνου με το “τείχος” της Wall Street (wall=τοίχος).
Η κατάρρευση της Wall Street, απέδειξε ότι δεν βασιζόμασταν σε ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς, αλλά σε ένα σύστημα που οι λίγοι και ισχυροί είχαν περισσότερες επιλογές σε σχέση με τους πολλούς. Η άνιση κατανομή δύναμης και πλούτου και η διαφθορά των δημοκρατικών θεσμών δημιουργεί ανισότητες στην κοινωνία μας, όπως πρόσθεσε.
Και αυτό συμβαίνει επειδή η φωνή του λαού δεν ακούγεται. Για αυτό τόνισε ότι χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές. Ανέπτυξε το όραμα του για μια Ελλάδα που θα γίνει πρότυπο Δημοκρατικής Διακυβέρνησης παγκοσμίως. Κάνοντας ανάλυση του όρου Δημοκρατία, χρησιμοποίησε συχνά τον όρο “Δήμος”, για να δείξει ότι η δημοκρατία πηγάζει από το λαό για το λαό. Έκανε λόγο για ένα μοντέλο συμμετοχικής δημοκρατίας όπου οι πολίτες θα συμμετέχουν στις αποφάσεις. Στις βασικές αλλαγές πρότεινε επίσης την δημιουργία κοινωνικής αλληλεγγύης, την δίκαιη κατανομή πλούτου και ένα μοντέλο πράσινης ανάπτυξης.
Η κακή διακυβέρνηση, υποστήριξε πως είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων στην Ελλάδα και υποσχέθηκε μια σειρά μεταρρυθμίσεων ώστε οι θεσμοί μας να είναι πιο διαφανείς και οι ηγέτες υπόλογοι των αποφάσεων τους. Για να επιτευχθούν όλα αυτά υποστήριξε την ανάγκη αλλαγών στην παιδεία, την εξωτερική πολιτική και στο φορολογικό σύστημα.
Τόνισε πως η κάθε Υπουργική απόφαση θα πρέπει να υπάρχει διαθέσιμη για κάθε Έλληνα πολίτη στο Internet, αλλιώς δεν μπορεί να είναι έγκυρη. Μια από τις ερωτήσεις που δέχθηκε από τον Kevin Featherstone, αμέσως μετά το τέλος της ομιλίας του, αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο αυτό το μέτρο θα διασφαλίσει την εθνική ασφάλεια, εστιάζοντας την ερώτησή του στα έγγραφα που αφορούν την εξωτερική πολιτική. Η απάντηση του κ. Παπανδρέου ήταν πως αυτό το μέτρο τάσσεται υπέρ της διαφάνειας, ώστε ο πολίτης να ξέρει που ξοδεύεται το δημόσιο χρήμα. Τα έγγραφα που είναι εμπιστευτικά δεν θα δημοσιοποιούνται, παρόλα αυτά τα κόμματα θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά.
Έκανε αναφορά στις νέες τεχνολογίες, κυρίως στο Internet, και την δύναμη που αυτές έχουν για την ανάπτυξη της συμμετοχικής δημοκρατίας. Πρόσθεσε ότι τα κοινωνικά δίκτυα (π.χ. facebook) και τα διαδραστικά εργαλεία (π.χ. Wikipedia – ένα εργαλείο όπου κάθε χρήστης συνεισφέρει με τις γνώσεις του στην παραγωγή μιας εγκυκλοπαίδειας), μπορούν να δημιουργήσουν διαβούλευση μέσω Internet που θα βελτιώσει τη δημοκρατίας μας.
Έκλεισε την ομιλία του, καλώντας όλους μας να γίνουμε δημιουργοί του κόσμου του αύριο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου δημιουργός (δήμος και έργο).
Στις ερωτήσεις που ακολούθησαν την 25-λεπτή ομιλία του ρωτήθηκε για την άποψη του για την Κύπρο, για τις σχέσεις Κράτους – εκκλησίας, για το κατά πόσο όλα αυτά που περιέχονται στο πρόγραμμα του θα είναι εφικτά με τα νέα δεδομένα ελλείμματος, πως θα αλλάξει τη σημερινή προβληματική δομή της αστυνομίας και πως θα πετύχει πράσινη ανάπτυξη όταν προεκλογικά χρησιμοποιείται τεράστιος όγκος χαρτιού σε προεκλογικό υλικό (αφίσες, φυλλάδια κτλ), όπου ο κ. Παπανδρέου υποστήριξε ότι το βάρος της προεκλογικής καμπάνιας θα πέσει σε άλλα μέσα επικοινωνίας. Τέλος, σε ερώτηση σχετική με το συντονισμό του μηχανισμού διακυβέρνησης από τον Kevin Featherstone, έκανε λόγο για μετατόπιση των κέντρων εξουσίας στην τοπική αυτοδιοίκηση, που οι αποφάσεις αφορούν πιο άμεσα τον πολίτη.
Παρόλο που πάρα πολλά άτομα ήθελαν να υποβάλλουν ερώτηση στον κ. Παπανδρέου, η εκδήλωση έληξε καθώς ο χρόνος του κ. Παπανδρέου ήταν περιορισμένος και έπρεπε να ακολουθήσει το reception. Εκεί πλήθος κόσμου ήταν παρών έχοντας κυριολεκτικά περικυκλώσει τον κ. Παπανδρέου χωρίς να τον αφήσει να “πάρει ανάσα”. Οι φοιτητές του LSE, που ήταν η πλειοψηφία των παρευρισκομένων, έδειξε πως έχει έντονες ανησυχίες για το μέλλον της χώρας και βομβάρδιζε συνεχώς τον κ. Παπανδρέου με ερωτήσεις για την μελλοντική του πολιτική. Ο κ. Παπανδρέου έδειξε ιδιαίτερη “υπομονή” και αντιμετώπισε όλες τις ερωτήσεις με λεπτομερείς και αναλυτικές απαντήσεις, παρά τις συνεχείς προτροπές της γυναίκας του να τον πάρει, αφού έπρεπε να αναχωρήσουν…

Ηλεκτρονική Δημοκρατία - Η πρόκληση στην αναπροσαρμογή του δημόσιου τομέα

Εφημερίδα: Πατρίς

http://www.patrisnews.gr/view.php?id=24894

Περιοδικό: Τα Πράγματα (Τεύχος Μαΐου 2009)

Η επένδυση σε νέες τεχνολογίες πληροφορικής είναι ένας από τους κύριους άξονες στους οποίους μπορεί να στηριχθεί ο ανασχεδιασμός των δημοσιών υπηρεσιών. Ίσως η καταλληλότερη περίοδος για να γίνει κάτι τέτοιο σε μια χώρα είναι όταν οι διοικητικές δομές της νοσούν, όπως ισχύει στην Ελλάδα την περίοδο που διανύουμε.

Η τάση για την δημιουργία νέων διοικητικών μοντέλων δημόσιας διοίκησης πρόεκυψε με το μοντέλο της “Νέας Δημόσιας Διοίκησης (New Public Management)” το οποίο είχε στόχο να καταπολεμήσει τα κακώς κείμενα της γραφειοκρατίας, μειώνοντας το λειτουργικό κόστος και αυξάνοντας την ταχύτητα των δημόσιων υπηρεσιών. Μετά από δύο δεκαετίες το μοντέλο αυτό φαίνεται να μην πατάει γερά στα πόδια του, καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο πολίτης είναι ζήτημα πρωταρχικής σημασίας και πρέπει να είναι στο επίκεντρο όλων των σχεδιασμών. Σημαντικά είναι τα βήματα της Μεγάλης Βρετανίας προς αυτή την κατεύθυνση με το πρόγραμμα “Μετασχηματισμού της Διακυβέρνησης (Transformational Government)”.

Οι ισορροπίες, είναι πολύ λεπτές στην πολιτική υλοποίησης καθώς η έννοια της αποδοτικότητα εκλαμβάνεται διαφορετικά. Υπάρχει η εκδοχή όπου η αποδοτικότητα συνδέεται με το κέρδος. Σε αυτή την περίπτωση το Κράτος παίρνει την μορφή “εταιρίας” και αντιμετωπίζει τον πολίτη σαν πελάτη, προσπαθώντας να παράγει “Ιδιωτική Αξία (Private Value)”. Αυτό το χαρακτηριστικό περιγράφεται από το “Διοικητικό Μοντέλο (Managerial Model)” στους τρόπους αλληλεπίδρασης πολιτών και κράτους όπως αυτοί εδραιώνονται από τους καθηγητές Andrew Chadwick και τον Christopher May.

Οι ίδιοι καθηγητές περιγράφουν το “Συμμετοχικό Μοντέλο (Participatory Model)”, στο οποίο ο πολίτης είναι το κέντρο του ανασχεδιασμού. Οι αλλαγές γίνονται με πρωταρχικό στόχο η Δημοκρατία μας να αναπτύσσει τις αξίες της συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων και της ανάδρασης με πληροφορίες από αυτούς που αφορούν οι αποφάσεις προς αυτούς που αποφασίζουν. Ο δημόσιος τομέας, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό, πρέπει να είναι δομημένος με τέτοιο τρόπο ώστε ο πολίτης να μπορεί να συμμετέχει στις αποφάσεις, ενισχύοντας κατ’ αυτό τον τρόπο, την έννοια της Δημοκρατίας. Την έννοια αυτή έχει αποτυπώσει ο Mark Moore του Harvard Kennedy School of Governance με τον όρο “Δημόσια Αξία (Public Value)”.

Οι “υπηρεσίες” που προσφέρει το κράτος στον πολίτη σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρει μια εταιρία σε έναν πελάτη, έχουν μια σημαντική διαφορά, η οποία έγκειται στο γεγονός ότι ο πελάτης που δεν εξυπηρετείται από μια εταιρία έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μια άλλη που θα εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες του, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί στις σχέσεις κράτους – πολίτη. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα ένα κράτος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τους πολίτες του μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα για την έκδοση διαβατηρίων, όπως είχε γίνει στην περίπτωση της Αγγλίας το καλοκαίρι του 1999. Ο πολίτης σε αυτή την περίπτωση δεν έχει την δυνατότητα να επιλέξει άλλο “προμηθευτή”.

Προκύπτει, λοιπόν, το αίτημα για περισσότερη συμμετοχή. Σε όλες τις δημοκρατίες υπάρχουν συζητήσεις για την ισορροπία μεταξύ αμεσότητας και αντιπροσώπευσης. Η άμεση δημοκρατία ναι μεν προάγει την έννοια της δημοκρατίας, αλλά δημιουργεί προβλήματα στον τρόπο με τον οποίο μπορούν να ακουστούν όλοι οι πολίτες. Η λύση μπορεί να επέλθει μέσα από τη χρήση νέων τεχνολογίες, οι οποίες με την ευκολία που προσφέρουν στην επικοινωνία, δίνουν την δυνατότητα να ακούγεται η φωνή και τα δικαιώματα ακόμα και των μειοψηφικών ομάδων. Κατά αυτό τον τρόπο προάγεται η ισότητα των απόψεων των πολιτών. Για την Κυβέρνηση αυτά τα συστήματα είναι ένα εργαλείο για να αποτυπώνουν την κυρίαρχη άποψη, κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται χωρίς τη χρήση τους. Χαρακτηριστικές τέτοιες προσπάθειες στην Ελλάδα είναι οι τεχνολογίες WebTV, WebRadio και Wiki που έχει αρχίσει πρόσφατα να χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ για την έναρξη στα μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν τον τόπο. Τέτοιου είδους εργαλεία δίνουν στον πολίτη πρόσβαση στην πληροφορία και τη δυνατότητα συμμετοχής και διαμόρφωσης των αποφάσεων που τον αφορούν, κάτι που πρέπει να αναπτυχθεί και σε επίπεδο πέραν του κομματικού.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να αντιληφθούμε την σπουδαιότητα της πληροφορικής ως εργαλείου υποστήριξης της δημόσιας διοίκησης. Παρόλα αυτά οι νέες τεχνολογίες δεν είναι ο αυτό-σκοπός αλλά απλά ένα εργαλείο, το μέσο που δίνει τη δυνατότητα να βελτιώσουμε την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Οι τεχνολογίες πληροφορικής μπορούν να φέρουν τον πολίτη στο επίκεντρο και να τον ωθήσουν να συμμετέχει στις αποφάσεις. Συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός μοντέλου συμμετοχικής δημοκρατίας, ενός μοντέλου διακυβέρνησης στο οποίο η φωνή του κάθε πολίτη έχει ουσία και είναι ίση ανεξάρτητα της οικονομικής ή κοινωνικής του θέσης.

Η Αμερική, η Αγγλία και η Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά κύριο λόγο, απέτυχαν να σχεδιάσουν μοντέλα διακυβέρνησης βλέποντας τον πολίτη από την οπτική γωνία του πολίτη και όχι του πελάτη. Και παρόλο που οι σχεδιασμοί έγιναν από κρατικές υπηρεσίες, το γεγονός ότι η υλοποίηση έγινε από ιδιώτες, η ιδιοσυγκρασία των οποίων διακατέχεται από το πνεύμα της επιχειρηματικότητας, αντιμετώπισε τους πολίτες σαν πελάτες.

Γίνεται κατανοητό ότι είναι ανέφικτο να υλοποιήσουμε Ηλεκτρονική Δημοκρατία ακολουθώντας πρακτικές υλοποίησης από ιδιώτες. Για αυτό τον λόγο είναι απαραίτητη η δημιουργία Υπουργείου Πληροφορίας, υπεύθυνου για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση πρακτικών Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας με αρμοδιότητες διαχωρισμένες από το Υπουργείο Εσωτερικών.

Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αφού είμαστε ουραγοί σε θέματα Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας. Εάν μπορέσουμε, όμως, και αντιληφθούμε ότι μόνο ο Δημόσιος Τομέας μπορεί να αντιμετωπίσει τον πολίτη με τρόπο που θα τον θέτει στο επίκεντρο και θα αυξάνει την συμμετοχή του στις αποφάσεις, τότε η χώρα μας μπορεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να προάγει τη Συμμετοχική Δημοκρατία μέσα από ανάπτυξη μοντέλων Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας.

Ομιλία Νίκου Χριστοδουλάκη και Στέφανου Μάνου στο London School of Economics and Political Science (LSE) με θέμα την οικονομική κρίση στην Ελλάδα

Εφημερίδα: Πατρίς

http://www.patrisnews.gr/view.php?id=23890

Την Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου το Hellenic Observatory (Ελληνικό Παρατήριο) του London School of Economics and Political Science (LSE), φιλοξένησε τους κ.κ. Νίκο Χριστοδουλάκη (Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών 2001-2004) και Στέφανο Μάνο (Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών 1992-1993), οι οποίοι μίλησαν για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τους τρόπους που μπορούν να συμβάλουν στην αντιμετώπισή της.
Το LSE είναι πανεπιστήμιο με παράδοση στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες και έχει αναδείξει μεγάλους πολιτικούς που διέπρεψαν και διαπρέπουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Το Hellenic Observatory δημιουργήθηκε το 1996 στο LSE με τη βοήθεια Ελληνικών χορηγιών έχοντας σαν κύριο σκοπό να προάγει την έρευνα πάνω σε θέματα της Ελληνικής και Κυπριακής πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας.
Στα πλαίσια ομιλιών που έχει διοργανώσει έχουν παρευρεθεί μεταξύ άλλων ο κ. Καραμανλής (2006), ο κ. Σημίτης (2007), η κ. Μπακογιάννη (2007) και ο κ. Αλογοσκούφης (2008). Ο κ. Χριστοδουλάκης κατέχει θέση ερευνητή (Senior Research Fellow) στο Hellenic Observatory από τον Σεπτέμβριο του 2008 και έχει κάνει αρκετές παρουσιάσεις έως τώρα σε θέματα που αφορούν την οικονομική πολιτική των νοτίων χωρών της ευρωζώνης. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ο κ. Χριστοδουλάκης κατά το διάστημα διαμονής του στο Λονδίνο έχει επιλέξει να κατοικεί σε εστία μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητές του ιδρύματος!
Ο κ. Χριστοδουλάκης, σε αυτή του την ομιλία, επικεντρώθηκε στην κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας που μας διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης (διαφορετικό τραπεζικό σύστημα, τιμές ακινήτων) και τόνισε ότι η κρίση στην Ελλάδα θα πλήξει τους τομείς του τουρισμού, της αγροτικής οικονομίας και της ναυτιλίας, που είναι κρίσιμοι για την οικονομική κατάστασή της. Σε πολλά σημεία της ομιλίας του καθώς και στις απαντήσεις που έδωσε, πρότεινε ιδιωτικοποιήσεις, ως ένα μέτρο για την έξοδο από την κρίση. Ιδιαίτερη βάρος έδωσε και στην αλλαγή του διοικητικού μοντέλου της Ελλάδας. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η Ελλάδα χωρίζεται σε 13 διοικητικές περιφέρειες, θεωρώντας ότι ο αριθμός είναι υπερβολικά μεγάλος συγκρινόμενα με αυτόν της Κίνας, για παράδειγμα, που είναι 14. Ο συνολικός αριθμός υποψηφίων στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, όπως πρόσθεσε, αγγίζει τις 200.000, και πρότεινε ένα μοντέλο διοίκησης με την εξουσία να συγκεντρώνεται σε μικρότερο αριθμό προσώπων, κάτι που θα οδηγήσει στην παραγωγή καλύτερης διοίκησης σε σχέση με την σημερινή κατάσταση που υπάρχουν καλές ιδέες, αλλά δεν υλοποιούνται.
Ο κ. Μάνος επικεντρώθηκε στη κακοδιαχείριση που επικρατεί στην δημόσια διοίκηση. Υποστήριξε ότι κανένας νέος δεν πρέπει να ψηφίσει ούτε τη ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές και πρότεινε κυβερνήσεις συνασπισμών. Θεωρεί πως το δημόσιο πρέπει να σταματήσει όλες τις νέες προσλήψεις. Ήταν απόλυτος στο μέλλον της Ολυμπιακής, υποστηρίζοντας ότι αν δεν έχει πουληθεί μέσα σε μία βδομάδα πρέπει να κλείσει, λόγω των χρεών που επιφέρει στο Ελληνικό δημόσιο. Έδωσε ιδιαίτερο βάρος στο μοντέλο ανάπτυξης “3Π” όπως το ονόμασε, με πυλώνες ανάπτυξης το Περιβάλλον, την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Όσο αναφορά το Περιβάλλον πρότεινε την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε όλα τα νησιά που δεν κατοικούνται, γλιτώνοντας κατά αυτό τον τρόπο το κόστος δημιουργίας πλωτών πλατφορμών, όπως γίνεται σε άλλες χώρες, κάτι που υποστήριξε σε σχετικό του άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής 8/2 μαζί με τους κ.κ. Κοντογιαννόπουλο και Μπουτάρη. Σχετικά με τον Πολιτισμό ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Coca Cola πληρώνει δισεκατομμύρια δολάρια για να διαφημιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ η Ελλάδα έχει τεράστια προβολή, και μάλιστα δωρεάν, που δεν εκμεταλλεύεται.
Το γέλιο των ακροατών προκάλεσε ο κ. Μάνος όταν πριν από την έναρξη των ερωτήσεων από τους ακροατές ζήτησε από τους ερωτώντες να μιλούν δυνατά, καθώς οι κ.κ. Χριστοδουλάκης και Μάνος έχουν πρόβλημα με την …“ακοή τους”. Ο κ. Μάνος είπε χαρακτηριστικά «Έχω ένα πρόβλημα με το δεξί μου αυτί και μπορώ να ακούω μόνο αριστερές απόψεις ενώ ο κ. Χριστοδουλάκης έχει πρόβλημα με το αριστερό του αυτί και ακούει μόνο δεξιές».
Μετά την ομιλία των πολιτικών ανδρών και τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που τους έθεσε το ακροατήριό τους, ακολούθησε gala, στη διάρκεια του οποίου οι κ.κ. Χριστοδουλάκης και Μάνος είχαν την δυνατότητα για μια πιο χαλαρή συζήτηση με όσους βρέθηκαν εκεί.